Ivoor

Voor het grootste deel van de tijd dat Ivoor op de manege stond, was ze nooit een paard waar ik vaak op reed of veel me knuffelde. Met haar oren permanent in haar nek zodra er iemand langs kwam een neiging tot gillen wanneer ze werd aangeraakt, was Ivoor dan ook niet het paard wat ik automatisch met ‘lief paard om mee te knuffelen’ associeerde.
Het was pas in het laatste halfjaar dat ik iedere zaterdagmiddag in de stal bij Ivoor stond om het paard dat ik nu liefkozend ‘mijn grote vriendin’ noem, te vertroetelen. Bij het opendoen van de staldeur keek ze altijd boos, zoals de tekst ‘pas op bijt’ op haar stal beloofde, maar na even wachten kwam ze dan toch even kijken of je snoepjes of knuffels voor haar had.
Snoepjes werden altijd op prijs gesteld, maar het was het geknuffeld worden waar Ivoortje zo van kon genieten. Even lekker kriebelen op dat plekje achter haar kaak of op haar hals en de oren die veel te vaak in de nek lagen, gingen naar voren. Het hoofd ging omhoog, de ogen dicht en wie langs de stal liep, zag plotseling een andere kant van het paard dat bekend stond als de grote chagrijn.
Na het lekker vertroeteld worden, was de chagrijnige Ivoor nergens meer te bekennen en kon ze urenlang naar buiten turen terwijl ze af en toe om een snoepje of een knuffel bedelde. Vooral met haar hoofd op jouw hoofd leunen vond ze heerlijk en zo kon ze dan tijdenlang blijven staan. Gewoon naar buiten kijkend, compleet tevreden leek ze dan.
Ik reed niet vaak op Ivoor, maar ik reed vaak genoeg op haar om te weten dat Ivoor een paard was met een hart van goud. Vooral tijdens het buitenrijden was Ivoor een heerlijk paard om op te rijden en leefde ze helemaal op. Ik moet nog steeds lachen als ik denk aan de keer dat Ivoor vooraan de les besloot dat het te langzaam ging en besloot op eigen houtje te gaan galopperen. Als ik daaraan denk, denk ik echter ook aan de keer dat Ivoor tijdens de oriëntatierit geduldig braaf bleef lopen terwijl ik en mijn partner in crime trachtten de routebeschrijving correct te volgen.
Ivoor was een paard met karakter, misschien niet altijd het makkelijkste karakter, maar wel eentje die de moeite waard was om te leren kennen. Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen.
Ik zal je missen, meisje, rust in vrede..

Door: Iris Wijers, 15-06-2015